Do strony Parku
Szukaj w sklepie
Szukaj w serwisie
Szukaj
Konto
Koszyk
Stworzenie tej broszury to wspólna inicjatywa Tatrzańskiego Parku Narodowego i Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Jej celem jest przekazanie polskim turystom najważniejszych informacji na temat bezpieczeństwa, profilaktyki i zasad postępowania podczas burzy w Tatrach.Prawdopodobieństwo, że turysta górski zostanie porażony piorunem na szlaku, jest stosunkowo niewielkie, ale jednak realne. Po pierwsze, burze w górach występują częściej niż na nizinach. Po drugie, ukształtowanie górskiego terenu sprawia, że jeśli burza zastanie turystów w miejscu znacznie wystającym ponad otoczenie – na przykład na szczytach czy graniach – to prawdopodobieństwo porażenia będzie znacznie większe.W Tatrach odnotowuje się zwykle kilka przypadków porażeń rocznie. Z reguły stanowią one nie więcej niż 1% wszystkich wypadków. Na przykład w latach 1989–2004 doszło do 23 przypadków porażeń. Może to być zaskakujące, ale w tym okresie było ich więcej w Tatrach Zachodnich niż w Wysokich. Oto przykładowe dane statystyczne z Tatr Wysokich. W latach 1993–2012 w okolicach Morskiego Oka TOPR był wzywany do 2 porażeń (przy liczbie 346 odnotowanych wypadków). Z kolei w okolicach Orlej Perci w latach 1995–2014 w kronikach Pogotowia zapisano 4 porażenia (liczba wypadków ogółem: 359). Większość związanych z burzami zdarzeń ma miejsce w lipcu i sierpniu oraz w czerwcu.Ta broszura pomoże ocenić ryzyko nadejścia burzy, podjąć odpowiednie kroki w przypadku, gdy burza zastanie nas w górach, a także podpowie, jak udzielić pomocy osobie porażonej piorunem.
Stworzenie folderu o Orlej Perci to wspólna inicjatywa Tatrzańskiego Parku Narodowego i Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Jej celem jest przekazanie polskim turystom najważniejszych informacji na temat bezpieczeństwa, potrzebnego sprzętu i przygotowania do przejścia jednej z najtrudniejszych technicznie tras turystycznych poprowadzonych w Tatrach Wysokich.Całość Orlej Perci oznakowana jest na czerwono, w trudniejszych miejscach wyposażona jest w ciągi stałych stalowych ułatwień, takich jak łańcuchy, klamry i drabinki. Zwykle przejście Orlej Perci dzieli się na dwie lub trzy jednodniowe wycieczki, wykorzystując szlaki dojściowo-zejściowe.Trasa przeznaczona jest dla najbardziej wprawnych i doświadczonych turystów – takie były założenia jej pomysłodawców już na początku XX wieku. W późniejszych latach coraz bardziej intensywny rozwój turystyki sprawił, że zatracono ten respekt i Orla Perć z trasy elitarnej zmieniła się w bardzo popularny szlak. Rezultatem tej zmiany jest tragiczna statystyka: od 1909 do 2014 roku na Orlej Perci (wraz ze szlakami dojściowymi i z odcinkiem Zawrat–Świnica) doszło do 122 wypadków śmiertelnych. Przyczyną wielu z nich jest niewystarczające przygotowanie (sprzętowe, kondycyjne bądź techniczne).Najczęstsze przyczyny wypadków to: poślizgnięcia na płatach śniegu, mokrych lub zalodzonych skałach (59%), pobłądzenia (26%), zasłabnięcia i zachorowania (9%), spadające kamienie (3%).Niniejszy folder ma za zadanie promowanie właściwego przygotowania – technicznego i sprzętowego – do bardzo poważnego przedsięwzięcia turystycznego, jakim jest przejście Orlej Perci. Znajdziemy tu informacje o topografii i czasie przejścia, organizacji ruchu na szlaku, trudnościach na poszczególnych odcinkach, a także wskazówki dotyczące obycia z ekspozycją, techniką poruszania się wzdłuż sztucznych ułatwień, w terenie skalnym, na płatach śniegu itp.
Jak wyglądało Morskie Oko w czasie zlodowacenia? Dokąd zmierzają tatrzańskie potoki? Czy Rysy mają wysokość 2499 m.n.p.m., jak uczono nas w szkole? Odpowiedzi na te i wiele innych pytań znajdą czytelnicy w niniejszej publikacji. Na 28 planszach Atlasu zamieszczono 82 mapy oraz 165 ilustracji uzupełniających. W prace nad publikacją zaangażowanych było ponad 130 osób, z Polski i Słowacji. Wynikiem prac jest pierwszy atlas tematyczny dotyczący całych Tatr. Wydawnictwo zawiera teksty w języku polskim, słowackim i angielskim.Wyróżnienia, nagrody:Najlepsze Wydawnictwa o Górach, I miejsce w kategorii „Mapy i atlasy”, Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej, Wydawnictwo „Karpaty” oraz Targi Książki w Krakowie.
Stanisław Witkiewicz ze swoją wizją stworzenia stylu zakopiańskiego poniósłby spektakularną klęskę, gdyby z pomocą nie przyszedł mu Wojciech Brzega. Również Brzedze Władysław Orkan zawdzięcza kontakt z Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem i karierę literacką. Z kolei Stefanowi Żeromskiemu – zapalonemu szachiście – zakopiański artysta wyrzeźbił komplet góralskich szachów, a jego syna uczył modelarstwa.Wojciech Brzega to najbliższy współpracownik Stanisława Witkiewicza, wykonawca jego projektów, współtwórca stylu zakopiańskiego, rzeźbiarz, meblarz, pisarz, poczciwy góral i zakopiańczyk, zachwycający się pięknem Tatr, które przyciągały go bardziej niż Kraków, Paryż czy Monachium. Pozostawił po sobie nie tylko wiele arcydzieł sztuki snycerskiej, lecz także wspomnienia, ukazujące czasy, w których żył. "Żywot górala poczciwego. Spojrzenie po latach" to wyjątkowy zbiór wspomnień artysty, bogato ilustrowany podobiznami dzieł oraz archiwaliami ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego, innych instytucji i osób prywatnych.Ekskluzywnie wydane wspomnienia zakopiańczyka stanowią emocjonalny zapis jego życia, ukazują lokalny koloryt Tatr i sytuację w XIX- i XX-wiecznym Zakopanem. Odsłaniają szczegóły biografii młodopolskich pisarzy, poetów, malarzy, artystów i zwykłych mieszkańców. Oprócz heroicznej walki Tytusa Chałubińskiego z cholerą Brzega wspomina zbójnickie zwyczaje, pierwsze wycieczki na nartach norweskich i szwedzkich, czasy wkroczenia Zakopanego w złotą erę sztuki, prace nad willą Koliba czy rozwój budownictwa. Odkrywa domowe zacisze Tetmajerów i Żeromskich, opisuje przygotowania do pogrzebu Witkiewicza.Wspomnienia Wojciecha Brzegi to również fascynująca historia współpracy ze Stanisławem Witkiewiczem. Szczery podziw dla determinacji Witkacego przeplata się z krytyką ze strony zakopiańczyka. Książka zawiera też opisy spotkań Brzegi z Józefem Chełmońskim, Janem Kasprowiczem i Janem Krzeptowskim Sabałą, młodzieńczych prób zyskania sympatii braci Tetmajerów, kariery rozwijającej się dzięki wyjazdom do Monachium i Paryża oraz barwnego życia w ówczesnym Zakopanem – centrum młodopolskiej sztuki.Rękopis wspomnień, przechowywany w Muzeum Tatrzańskim, opracowali Anna Micińska, która swoje naukowe życie poświęciła Witkacemu, i Michał Jagiełło – historyk literatury, poeta, pisarz, eseista, przewodnik i ratownik górski. Od pierwszego opracowania gawęd Wojciecha Brzegi minęło 45 lat, a pustkę po jego wspomnieniach wydanych w 1969 roku i dziś już niedostępnych czytelnikom wypełnia nowa publikacja."Żywot górala poczciwego. Spojrzenie po latach" wzbogacają: nowa gawęda Brzegi, esej Wojciecha Jagiełły "Dłutem i piórem", zestawienie wszystkich tekstów zakopiańskiego artysty oraz część albumowa, opracowana przez Helenę Pitoń – kierowniczkę działu sztuki Muzeum Tatrzańskiego.Wyróżnienia, nagrody:Nagroda Prezydenta Miasta Poznania za znakomity poziom edytorski, Poznańskie Dni Książki nie tylko naukowej, Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, Polskie Towarzystwo Wydawców Książek oraz Stowarzyszenie Wydawców Szkół Wyższych.
Jednym z podstawowych walorów przyrodniczych Tatr jest ogromna różnorodność budujących je skał. Część z nich stanowią skały osadowe, które powstały w odmiennych od dzisiejszych warunkach geograficznych i środowiskowych – na lądzie albo w płytkim lub głębokim morzu, głównie w erze mezozoicznej i kenozoicznej. Budują one regle Tatr, część wierchów Tatr Zachodnich oraz Tatry Bielskie. Wiele z nich można oglądać przy szlakach turystycznych.Treść niniejszej książki dostosowana jest do odbiorcy posiadającego podstawową znajomość zagadnień geologicznych. Każdy rozdział składa się z ogólnego wprowadzenia oraz z części opisującej omawiane skały bardziej precyzyjnie. Czytelnik znajdzie tu głównie opatrzone komentarzami fotografie odsłonięć, okazów skalnych i preparatów mikroskopowych z nich wykonanych. W obrębie poszczególnych jednostek tektonicznych skały przedstawione zostały w porządku stratygraficznym – od najstarszych do najmłodszych.Książka "Skały osadowe Tatr" została przygotowana przez zespół specjalistów od wielu lat badających geologię Tatr, pod redakcją pracowników naukowych Instytutu Nauk Geologicznych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Stanowi ona kompendium obecnego stanu wiedzy o tatrzańskich skałach osadowych.
„Morskie Oko – przyroda i człowiek” pod redakcją Adama Choińskiego i Joanny Pociask-Karteczki to książka ukazująca współczesny stan wiedzy przyrodniczej i humanistycznej o Morskim Oku. Jej wydanie zbiegło się z jubileuszem dziewięćdziesiątych urodzin Józefa Nyki, autora książki „Dolina Rybiego Potoku (Morskiego Oka). Monografia krajoznawcza”, najznakomitszego znawcy Tatr i ich spraw. Niedościgniona pod względem merytorycznym i literackim publikacja Józefa Nyki z 1956 roku ukazuje wielorakie aspekty wiedzy o Morskim Oku i jego okolicach. Oprócz Morskiego Oka i nieodległej Doliny Pięciu Stawów Polskich żaden inny rejon Tatr nie doczekał się opracowania podobnej miary.Publikacja gromadzi prace specjalistów zajmujących się Morskim Okiem i jego otoczeniem. Dzięki poszczególnym rozdziałom książki można prześledzić losy jeziora od najdawniejszych czasów po dziś dzień, z uwzględnieniem zjawisk geologicznych, chemicznych, fizycznych, przyrodniczych. „Morskie Oko – przyroda i człowiek” to także książka przedstawiająca Morskie Oko jako miejsce przenikania się przyrody i ludzkiej działalności, a co za tym idzie natury i kultury, nauki i mistyki, zachwytu i grozy, wreszcie jako pole fascynacji i – niekiedy niebezpiecznej – przyjaźni człowieka z przyrodą gór.
Dolina Kościeliska stanowi dzisiaj (obok Morskiego Oka) miejsce najchętniej odwiedzane w Tatrach przez turystów. W sezonie turystycznym, gdy główny szlak przemierza tłum turystów, trudno jest dostrzec ślady dawnej działalności człowieka, nie zawsze też udaje się odczuć atmosferę dostojeństwa przyrody, o której piszą autorzy wcześniejszych wspomnień, pamiętników i przewodników...Oddając do Państwa rąk kolejne wydanie książki, mamy nadzieję, iż pomoże ona odnaleźć atmosferę dawnej Doliny Kościeliskiej, a jednocześnie pozwoli lepiej poznać i zachwycić się jej niezwykłą przyrodą.Treść i forma publikacji są nieco odmienne od tradycyjnych przewodników. Oprócz informacji dotyczących środowiska geograficznego Doliny Kościeliskiej i opisu głównych szlaków, książka zawiera historię działalności człowieka w dolinie, fragmenty opisów pierwszych badań naukowych, wspomnienia wędrowców, poetów i pisarzy oraz zapiski pamiętnikarskie ludzi, dla których stanowiła ona obiekt zachwytu i podziwu. Celem autorów, oprócz przekazania informacji mających znaczenie ze względu na aspekty poznawcze, jest również rozbudzenie wrażliwości dzisiejszego turysty podczas wędrówek po tej niepowtarzalnie pięknej dolinie.Niniejsza publikacja stanowi trzecie – ponownie zmienione i uzupełnione wydanie monografii. W stosunku do pierwszego wydania książki liczba archiwalnych materiałów jest ponad dwukrotnie większa, wzrosła również liczba fotografii oraz o około 170 pozycji literatury powiększyła się bibliografia.
Reprint mapy Starostwa Spiskiego Franciszka Floriana Czakiego (1762)
"Dolina Białego. Ścieżka przyrodnicza im. Prof. Stanisława Sokołowskiego" Pawła Szczepanka to przewodnik, który poprowadzi Państwa malowniczym dnem Doliny Białego, aż na Sarnią Skałkę. Autor wyznaczył jedenaście przystanków i szczegółowo opisał faunę, florę, topografię i geologię w tym miejscu. Przewodnik bogaty jest również w ciekawostki przyrodnicze i historyczne związane z Doliną Białego, zaopatrzony w wiele mapek, rysunków i fotografii.
Zbiór esejów ukazujących rolę Zakopanego, interpretujących historię jego przemiany i starających się ustalić, dlaczego dzisiejsze miasto i jego związek z Tatrami jest taki jaki jest. Niemal sto ilustracji, w większości nieznanych i niepublikowanych.
"Na co gwiżdżą? Czyli prawie wszystko o świstakach" to cenne kompendium wiedzy o świstaku, którego naturalnym miejscem występowania są Alpy oraz Tatry. Te dwie populacje tworzą oddzielne podgatunki, przy czym świstak tatrzański należy do zwierząt silnie zagrożonych wyginięciem. Podejmowane w przeszłości prace na rzecz poznania gatunku oraz jego ochrony stanowią ważny element historii zabiegów o ochronę przyrody w Polsce, ochrony tatrzańskiego bogactwa jako całości oraz jego komponentów. Do jednych z najważniejszych, przy podejmowaniu takich działań, niewątpliwie należał i nadal pozostaje świstak tatrzański. To typowe zwierzę górskie, doczekało się bezcennego opracowania w postaci dzieła Maksymiliana Nowickiego "O świstaku", jednak obecnie po niemal półtora wieku od wydania nie spełnia ono obecnych potrzeb, stąd pomysł na niniejszą publikację.