Siwa Polana – Polana Huciska – Polana Chochołowska

Wycieczka rozpoczyna się na skraju Siwej Polany (910 m n.p.m.), gdzie znajduje się ostatni parking samochodowy, przystanek busów, punkty gastronomiczne i handlowe. Punkt sprzedaży biletów do Doliny Chochołowskiej prowadzi tu Wspólnota Leśna Uprawnionych Ośmiu Wsi. Historia tej wspólnoty sięga 1819 roku, kiedy chłopi z podhalańskich wsi wspólnie nabyli tereny leśne w tej okolicy.

Ruszamy asfaltową drogą przez rozległą Siwą Polanę, na której znajduje się kilka starszych budynków mieszkalnych i gospodarczych, będących pozostałością dawnej gospodarki kośno-pasterskiej. Obecnie polana również jest wypasana i na wiosnę pokrywa się kobiercem krokusów. Na środku polany stronie stoi pomnik upamiętniający wizytę Jana Pawła II w Dolinie Chochołowskiej 23 czerwca 1983 roku. Pod koniec Siwej Polany droga zbliża się do wypływającego z doliny Potoku Chochołowskiego, który od tego miejsca jest nazywany Siwą Wodą. Jej brzegi porasta olszynka karpacka, w której występuje kilka gatunków wierzb. W prawo odchodzi zielono znakowana Droga Pod Reglami w kierunku wylotu Doliny Lejowej a dalej Doliny Kościeliskiej.  

Wchodzimy w tym miejscu do Doliny Chochołowskiej - największej doliny Tatr Polskich (35,6 km2), oraz na teren TPN. Większość lasów w Dolinie Chochołowskiej jest własnością Wspólnoty Witowskiej i jest objęta w parku narodowym ochroną krajobrazową, która pozwala na prowadzenie gospodarki leśnej. Kawałek dalej, po prawej stronie odsłaniają się Siwiańskie Turnie – dolomitowe skały porośnięte przez reliktowe sosny. Brzegi Potoku Chochołowskiego porastają łany lepiężników. 

Po 3 km  dolina się rozszerza i niebawem docieramy do Polany Huciska (980 m). Nazwa polany pochodzi od działającego tu pod koniec XVIII wieku ośrodka hutniczego. Później rudę z tutejszych kopalń przewożono do Kuźnic. Dolną część Hucisk zajmuje składnica drewna pozyskiwanego przez Wspólnotę. Do 1997 roku był to parking dla samochodów, które mogły tu wjechać.  Po lewej stronie w sezonie letnim są ustawione toalety. Tutaj kończy się asfaltowa nawierzchnia. Powyżej bacówka z kulturowym wypasem owiec. 

W rejonie polany wchodzimy w obszar dużego wiatrołomu z grudnia 2013 roku, który będzie nam towarzyszył na dalszym odcinku drogi. Widać liczne wykroty. Po uprzątnięciu połamanych drzew, posadzono tu świerki, jodły i buki.  Za polaną dolina się nagle zwęża tworząc niewielkie skalne wrota – zbudowaną z dolomitów Niżnią Bramę Chochołowską. Na skale po lewej stronie znajduje się tablica upamiętniająca organizatorów powstania chochołowskiego z 1846 roku. Zaraz za skałą odchodzi w lewo ścieżka do Wywierzyska Chochołowskiego. Ma on kształt niewielkiego jeziorka, którego dno tworzy lejowate zagłębienie. Jest to jedno z większych tatrzańskich źródeł krasowych – jego wydajność wynosi 400-600 l/s. 

Za mostem po prawej stronie znajduje się Polana pod Jawory z dwoma zabytkowymi szałasami. Wkrótce dolina znów się zwęża tworząc skalistą Wyżnią Bramę Chochołowską. Po prawej stronie, w masywie Bobrowca kryje się największa jaskinia w tej dolinie – Szczelina Chochołowska o długości korytarzy ponad 2,3 km. Skały bramy porasta roślinność naskalna, w tym gatunki charakterystyczne dla piętra hal, które obniżają tutaj swój zasięg. Za mostkiem, w budynku dawnego schroniska, znajduje się obecnie leśniczówka TPN. 

Za bramą, po lewej stronie ma swój wylot Dolina Starorobociańska – największej odnogi Doliny Chochołowskiej. Do tego miejsca dotarty w czasie ostatniego zlodowacenia jęzory lodowców z górnej części Doliny Chochołowskiej i ze Starej Roboty. Widać to dobrze w przekrojach dolin, które stają się szerokie a na ich dnie pojawiają się osady morenowe. Rozdroże szlaków – czarne znaki prowadzą przez Dolinę Starorobociańską na Siwą Przełęcz a żółty przez Iwaniacką Przełęcz do Doliny Kościeliskiej. Dalej wybrukowana kamieniami droga pnie się pod górę pod stromymi stokami Wielkiego Kopieńca, zostawiając w dole po prawej stronie Potok Chochołowski. Powyżej podejścia po prawej stronie znajduje się Polana Trzydniówka.

Przechodzimy na drugi brzeg Potoku Chochołowskiego i wkrótce otwiera się przed nami Polana Chochołowska (1090-1175 m n.p.m.). Jest to jedna z największych tatrzańskich polan (ok. 20 ha). Pochylona w kierunku pd.-wsch. znajduje się u podnóża Bobrowca -  dolomitowe turniczki nad polaną to Mnichy Chochołowskie. Jest to dobry punkt widokowy na górną część Doliny Chochołowskiej. Najwyższy szczyt stąd widoczny to Wołowiec (2064 m n.p.m.).

Nazwa polany pochodzi od wsi Chochołów, która w XVI w. otrzymała prawa do jej wypasu. Pozostałością po czasach, gdy była ona dużym ośrodkiem pasterskim jest największa w Tatrach grupa zabytkowych szałasów pasterskich. Obecnie prowadzi się tu kulturowy wypas owiec, a  polana jest mekką dla miłośników krokusów, który tu tłumnie przybywają na wiosnę by podziwiać największy w Tatrach fioletowy dywan - populacja kwitnących tu krokusów została oszacowana na 14 milionów. Szczyt ich kwitnienia przypada na pierwszą połowę kwietnia, ale dokładny termin bardzo zależy od pogody - a ta w Tatrach bywa kapryśna. Szafran spiski (tak oficjalnie nazywa się krokus) to roślina charakterystyczna dla żyznych łąk górskich, które są utrzymywane przez wypas lub koszenie. W takich miejscach gleba jest odpowiednio żyzna i nie tworzy się na niej gruba warstwa materii organicznej, która utrudniałaby kiełkowanie krokusów. Krokusy wyrastają z kulistej bulwy schowanej pod ziemią, a ich nasiona rozsiewają mrówki. Rolą kulturowego wypasu owiec w TPN jest także zachowanie tradycji pasterskich, oraz lokalnych produktów, w tym słynnego oscypka. 
Droga prowadzi przez dolną część polany, wzdłuż szałasów i szop. Między budynkami można skręcić w prawo i ścieżką przez środek polany dojść do kaplicy Św. Jana Chrzciciela i górnym skrajem polany dojść do schroniska. Malowniczo położona, mała drewniana kaplica została wybudowana około 1960 roku. W 1973 roku kręcono przy niej sceny do serialu „Janosik”. W niedziele, od czerwca do października o godz. są w niej odprawiane msze święte. Dalej mijamy bacówkę i po niewielkim podejściu docieramy schroniska PTTK (1146 m n.p.m.). Duży murowany budynek powstał w 1953 roku i jest największym schroniskiem po polskiej stronie Tatr. Wcześniejsze schronisko narciarskie wybudowane w 1932 roku spłonęło pod koniec 2 wojny światowej.  Na parterze znajdują się toalety, przechowalnia bagażu i kuchnia turystyczna, na 1 piętrze recepcja, kuchnia i stołówka a na 2 piętrze sala z ekspozycją na temat górskiej działalności Św. Jana Pawła II.